تراکئوبرونشیت عفونی ناشی از التهاب راه های هوایی فوقانی است. این یک بیماری خفیف و خود محدودکننده است، اما ممکن است به برونش پنومونی کشنده در توله سگ ها یا برونشیت مزمن در سگ های بالغ یا مسن تبدیل شود. این بیماری به سرعت در میان سگ‌های مستعدی که در مکان های دربسته نگهداری می‌شوند (مثلاً بیمارستان‌های دامپزشکی یا سگدانی ها) گسترش می‌یابد.
اتیولوژی
اتیولوژی: ویروس پاراآنفلوآنزا سگ، آدنوویروس سگسانان تیپ 2 (CAV-2) یا ویروس دیستمپر سگ می تواند پاتوژن اولیه یا تنها درگیر باشد. رئوویروس سگ (نوع 1، 2، و 3)، هرپس ویروس سگ، و آدنوویروس تیپ 1 (CAV-1) در این سندرم دارای اهمیت هستند. بردوتلابرونشی سپتیکا ممکن است به عنوان یک پاتوژن اولیه، به ویژه در سگ های کمتر از 6 ماه عمل کند. با این حال، آن و سایر باکتری‌ها (معمولاً ارگانیسم‌های گرم منفی مانند سودوموناس ها، اشرشیاکلی و کلبسیلا پنومونیه) ممکن است پس از آسیب ویروسی به دستگاه تنفسی باعث عفونت‌های ثانویه شوند. عفونت همزمان با چندین مورد از این عوامل شایع است. نقش مایکوپلاسما ها به وضوح مشخص نشده است. استرس و تهویه شدید، دما و رطوبت ظاهراً حساسیت و شدت بیماری را افزایش می دهد.
یافته های بالینی
یافته های بالینی: علامت بالینی بارز آن، سرفه های خشک تهاجمی (پاروکسیسمال) و خشن است که ممکن است به دنبال آن عق زدن و تهوع باشد. سرفه به راحتی با لمس ملایم حنجره یا نای ایجاد می شود. سگ های مبتلا به جز بی اشتهایی نسبی، علائم بالینی کمی و یا هر گونه دیگری را نشان می دهند. دمای بدن و تعداد WBC معمولاً نرمال می ماند. بروز علائم شدیدتر، از جمله تب، ترشحات چرکی بینی، افسردگی، بی اشتهایی و سرفه تولیدی، به ویژه در توله سگ ها، نشان دهنده یک عفونت سیستمیک پیچیده مانند دیستمپر یا برونکوپنومونی است. استرس، به ویژه به دلیل شرایط نامطلوب محیطی و تغذیه نامناسب، ممکن است به عود بیماری در دوران نقاهت کمک کند.
تشخیص
تشخیص: هر زمان که سرفه مشخصه به طور ناگهانی 5 تا 10 روز پس از قرار گرفتن در معرض سایر سگ های مستعد یا مبتلا ایجاد شود، باید به تراکئوبرونشیت مشکوک شد. شدت بیماری معمولاً در 5 روز اول کاهش می یابد، اما این بیماری برای 10-20 روز ادامه می یابد. ترومای نای ثانویه به لوله گذاری ممکن است یک سندرم مشابه اما به طور کلی کمتر شدید ایجاد کند. رادیوگرافی قفسه سینه برای تعیین شدت بیماری و حذف سایر علل سرفه ضروری است.
درمان
درمان: ترجیحاً سگ‌های مبتلا نباید در بیمارستان بستری شوند زیرا این بیماری معمولاً بسیار مسری است (و همچنین خود محدود شونده). اقدامات مدیریتی مناسب از جمله تغذیه خوب، بهداشت و مراقبت های پرستاری و همچنین اصلاح عوامل محیطی مستعد کننده، بهبود را تسریع می کند. سرکوب‌کننده‌های سرفه حاوی مشتقات کدئین، مانند هیدروکودون (0.25 mg/kg، PO، bid-qid) یا بوتورفانول (0.05-0.l mg/kg، PO یا SC، bid-qid)، باید فقط برای کنترل سرفه های غیرمولد مداوم استفاده شوند. آنتی بیوتیک ها معمولاً مورد نیاز نیستند مگر در موارد شدید مزمن. سفالوسپورین‌ها، کینولون‌ها، کلرامفنیکل و تتراسایکلین ترجیح داده می‌شوند زیرا در صورت نیاز به غلظت‌های مؤثر در مخاط نای برونشی می‌رسند، آنتی‌بیوتیک باید با کشت و آزمایش‌های حساسیت نمونه‌های جمع‌آوری‌شده با آسپیراسیون ترانس تراشه یا برونکوسکوپی انتخاب شود. آنتی بیوتیک هایی که PO یا IM داده می شوند ممکن است به طور قابل توجهی تعداد بردوتلابرونشی سپتیکا را دردیستال نای یا برونش های اصلی کاهش ندهند. بنابراین، در سگ‌هایی که به شدت آسیب دیده‌اند و به آنتی‌بیوتیک‌های تزریقی پاسخ نمی‌دهند، کانامایسین سولفات یا جنتامایسین سولفات رقیق شده در 3 میلی‌لیتر سالین ممکن است بواسطه بخور 3 بار در روز برای 3 روز تجویز شود. درمان آئروسلیزاسیون باید با تجویز برونکودیلاتورها انجام شود. تزریق داخل تراشه آنتی بیوتیک ها (به عنوان مثال، جنتامایسین) یک جایگزین ممکن برای آئروسلیزاسیون است. کورتیکواستروئیدها ممکن است به کاهش علائم بالینی کمک کنند، اما باید به طور کامل با یک آنتی بایوتیک استفاده شوند. آنها در سگ های به شدت بیمار و سرفه کننده منع مصرف دارند.
پیشگیری
پیشگیری: سگ‌ها باید با واکسن‌های ویروس زنده اصلاح‌شده علیه دیستمپر، پاراآنفلوآنزا، و CAV-2 که محافظت در برابر CAV-1 را نیز فراهم می‌کند، تزریق شوند.
محصولات تجاری اغلب این عوامل را ترکیب می کنند و ممکن است شامل پاروویروس زنده اصلاح شده و آنتی ژن های لپتوسپیرال باشند. واکسیناسیون اولیه باید در 6-8 هفته داده شود و دو بار در فواصل 3 تا 4 هفته تکرار شود تا زمانی که سگ 14-16 هفته سن داشته باشد. واکسیناسیون مجدد باید سالانه انجام شود. هنگامی که خطر ابتلا به برونش سپتیک عفونی B وجود دارد. مهم است، باید از یک واکسن زنده، غیر ویروسی، داخل بینی یا فرآورده های تزریقی حاوی عصاره های باکتریایی زیر واحد استفاده شود. ترکیبی از یک برونشیسپتیکای بیخطر B و یک واکسن زنده اصلاح شده پاراآنفلوانزا برای استفاده داخل بینی در دسترس است. یک تلقیح به توله سگ های بالای 3 هفته انجام می شود.
در زیر چارت خلاصه بیماری تراکئوبرونشیت عفونی (کنل کاف، سرفه سگدانی) در سگ ها گذاشته شد هاست.
